Είναι μια εμπειρία μοναδική –για όσους δεν έχουν καταφέρει ακόμη να βρεθούν σε μεγάλο πλανητάριο. Μικρά χέρια υψώνονταν κάθε τόσο στον ουρανό. «Κοίτα, Άννα, το φεγγάρι!», φώναζε ένα μικρό αγόρι στην αδερφή του. Επιφωνήματα έκπληξης έβγαιναν από στόματα κυρίως μικρών, μα καμιά φορά και μεγάλων που παρασύρονταν από τον ενθουσιασμό των παιδιών τους
Τον θυμάμαι τον Χρήστο την Άνοιξη που μας πέρασε να περιγράφει με ενθουσιασμό τα σχέδιά του να φέρει ένα φορητό πλανητάριο στην πόλη και να το πηγαίνει -μαζί με την ιστορία που αφηγείται κάτω από τον μεγάλο του θόλο- σε σχολεία, πλατείες, άλλες πόλεις. Τότε η διαδρομή μέχρι τον πολυπόθητο στόχο, που ήταν η αγορά του, ήταν μεγάλη ακόμη.
Μεσολαβούσε κι ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Όμως, δεν πρόλαβαν να περάσουνε μερικοί μήνες και προχθές το απόγευμα, στην αυλή ενός άλλοτε σπιτιού (νυν Πορτραίτου Θυμωμένου) απλώθηκαν πάνω από τα κεφάλια μεγάλων και μικρών πλανήτες, κομήτες, μετεωρίτες, ένας ουρανός γεμάτος αστέρια και ζωή που ούτε που τη φανταζόμαστε ότι υπάρχει εκεί έξω. Είναι μια εμπειρία μοναδική –για όσους δεν έχουν καταφέρει ακόμη να βρεθούν σε μεγάλο πλανητάριο. Μικρά χέρια υψώνονταν κάθε τόσο στον ουρανό. «Κοίτα, Άννα, το φεγγάρι!», φώναζε ένα μικρό αγόρι στην αδερφή του. Επιφωνήματα έκπληξης έβγαιναν από στόματα κυρίως μικρών, μα καμιά φορά και μεγάλων που παρασύρονταν από τον ενθουσιασμό των παιδιών τους. 35 άτομα χωράνε στο φορητό πλανητάριο του Κώστα και του Χρήστου. Την Κυριακή δεν υπήρχε προβολή ως αργά το βράδυ που να μην ήταν γεμάτη. Ο κόπος και το όνειρό τους δικαιώνονται. Κι εμείς, που απολαμβάνουμε όσα προσφέρει το όραμά τους, χαμογελάμε κι ευχόμαστε το μικρό φορητό τους πλανητάριο να φτάσει στις αυλές των σχολειών μας και να ενθουσιάζει κάθε φορά μικρούς και μεγάλους.
Τ.Τ.”
